Het grote aftellen is begonnen...

Het is weer even geleden, maar hier weer een verhaaltje over onze belevenissen in San Diego. En er is weer genoeg gebeurd de laatste tijd!

Susanne is inmiddels al bijna 39 weken zwanger. Dus het grote aftellen is nu echt begonnen. Emma was vandaag geboren (op 38 weken en 5 dagen), dus vanaf nu voelt het echt als wachten. Met Susanne gaat het allemaal nog wel goed. Natuurlijk zijn de laatste weken van de zwangerschap zwaarder, maar ze komt er goed doorheen. En ze is nog mobiel genoeg om in het weekend leuke dingen te doen of om bijvoorbeeld met de andere ITA dames de Elephant Bar onveilig te maken.
We zijn er inmiddels ook helemaal klaar voor, al is dat niet allemaal zonder slag of stoot gegaan. Onze zeevracht zou na 4 tot 6 weken aan komen, maar na 4 weken hadden we nog niet eens iets gehoord. Om een lang verhaal kort te maken: De vracht heeft 3 weken in de haven van Rotterdam gelegen en nog eens 2 in New York. Toen we half februari gingen rondbellen, kregen we te horen dat de vracht ergens begin maart wel geleverd zou worden. Met wieg, babybad, kinderwagen onderdelen, babykleertjes etc erin niet echt een hele geruststellende gedachte. Na diverse telefoontjes bleek de vracht al even in een opslag in Arizona te liggen en hebben we gelukkig kunnen regelen dat die 2 dagen later bij ons aankwam. Alles zat erbij en niks beschadigd, dus dat is wel weer netjes.
De wieg staat inmiddels klaar, net als het koffertje voor in het ziekenhuis. Ook de hulp vanuit het thuisfront is gearriveerd: André en Corry (opa en oma) logeren sinds afgelopen woensdag bij ons. Gezellig natuurlijk en handig om een paar extra handen te hebben. We zijn gisteren met zijn vijven naar Seaworld geweest en dat was weer genieten (mede omdat we vrijdag en zaterdag zomer hadden hier: 28 graden + strak blauw).

Voor Emma is er ook wat veranderd: Ze gaat sinds afgelopen week twee dagen per week naar de Kids Care Club, een soort kinderdagverblijf. We merkten dat Emma de interactie met andere kindjes miste en 2 dagen per week relatieve rust voor Susanne leek ons ook geen slecht idee. Emma is omgedoopt van Bengel naar Grasshopper. Het programma komt redelijk overeen met Nederland, hoewel ze nog iets meer aandacht aan leren geven. En slapen doen ze met zijn allen op matrasjes in het klaslokaal. Het schijnt voor Emma ook te werken, al kunnen wij ons daar nog niks bij voorstellen...

Met de katten is alles prima. We laten ze de laatste week af en toe naar buiten. Helemaal geweldig natuurlijk om je nagels te kunnen scherpen aan een palmboom of om achter een kolibri of een hagedis aan te gaan ipv een mus of een muis. En het klimaat kunnen ze ook wel waarderen. Hobbes is inmiddels een stabiele en slanke diabeticus.

Tenslotte hebben we natuurlijk nog mijn werk bij Cymer. De laatste paar weken stonden in het teken van plandag (komt ASML management op bezoek om de voortgang te bespreken)stress en soap. ASML had de plandag eerst op Presidentsday (nationale feestdag) gepland. Heel Cymer in rep en roer natuurlijk. Vervolgens was zaterdag het voorstel, ook niet goed. Uiteindelijk is het grootste deel van de agenda op vrijdag gepropt, met als gevolg dat ik oorspronkelijk om 1 uur 's middags op de agenda stond maar uiteindelijk om 8 uur 's avonds mijn verhaal heb gedaan. Het vervelende op dit moment is dat we met zijn allen zo veel tijd kwijt zijn met rapportages dat er nauwelijks tijd over blijft om de projecten te managen en verbeteringen door te voeren. Hopelijk komt daar gauw verandering in. Maar ondanks de chaos heb ik het nog steeds prima naar mijn zin.

Goed, zoals gezegd zijn we serieus aan het aftellen. Zodra er groot nieuws is, laten we jullie dat natuurlijk weten.
Bedankt weer voor al jullie leuke reacties op de vorige blog en we zien de volgende reacties graag tegemoed!